FRANKENSTEIN “แฟรงเกนสไตน์กับตำนานผีดิบคืนชีพ”, Mary Shelly (Chapter 11)

SUKSAN CHAIRAKSA NO.5681114011

ENGLISH MAJOR ’01, FACULTY OF EDUCATION.

NSTRU

Chapter 11

ตอนที่ 11

เรื่องราวของ วิคเตอร์ แฟรงเกนสไตน์ 7

        คืนหนึ่งหลังจาก 2 เดือนผ่านไป ผมนั่งในห้องทดลองของผม งานส่วนใหญ่ผมได้ทำไปแล้ว และจะสามารถทำการสร้างสัตว์ประหลาดเพศหญิงสำเร็จได้ในคืนนี้ แต่ผมก็ต้องสงสัยเมื่อผมใกล้จะเสร็จงานนี้

          ผมจะสร้างสัตว์ประหลาดที่ชั่วร้ายยิ่งกว่าขึ้นมารึเปล่า? บางทีมันอาจเลวร้ายกว่าพันเท่า แล้วผมจะรู้ได้อย่างไร?  บางทีสัตว์ประหลาดเพศเมียนั่นอาจเป็นฆาตกร หล่อนไม่ได้สัญญาด้วยว่าจะอยู่ให้ห่างจากคนอื่นๆ บางทีสัตว์ประหลาดทั้ง 2 ตัวอาจเกลียดทุกๆ คน... พวกเขาอาจจะอยากฆ่า ทำการฆาตกรรม และทำลาย...อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

          เมื่อผมคิดได้เช่นนั้นผมจึงมองไปที่หน้าต่าง ทันใดนั้น ท่ามกลางแสงจันทร์ ผมเห็นสัตว์ประหลาดหน้าตาน่ากลัวกำลังมองมาที่ผม และในนัยน์ตาสีเหลืองนั้น ผมก็เห็นแต่ความเกลียดชังและความชั่วร้าย ผมรู้ว่าเชาจะไม่รักษาสัญญาของเขา

          ผมไปที่โต๊ะทดลองที่ที่มีร่างของสิ่งมีชีวิตกำลังนอนอยู่  ผมเอาสายไปที่เชื่อมต่อระหว่างตัวเธอกับเครื่องจักรกลไว้ออก ผมหยิบมีดที่แหลมคมมาตัดผ่านร่างที่ผมได้ใช้ความระมัดระวังอย่างมากในการประกอบเข้าด้วยกัน ผ่านทางหน้าต่างออกไป สัตว์ประหลาดได้มองผมที่กำลังทำลายร่างผู้หญิงของเขา เขาวิ่งเข้ามาในห้องทดลองพร้อมกรีดร้องด้วยความเศร้าโศกและเป็นทุกข์ที่ความหวังได้หลุดลอยไป

          “คุณได้ทำลายความหวังทั้งหมดชองผม  ความหวังที่ผมจะได้มีความสุข” เขาร้อง “คุณทำให้ผมเหลือเพียงความรู้สึกเดียวคือเกลียด...  และยังทำให้ผมมีความปรารถนาที่จะทำลายความสุขของคุณ คุณจะต้องเสียใจเท่าที่คุณเคยเกิดมา  จำเอาไว้ ผมจะอยู่กับคุณในคืนแต่งงานของคุณ”

          เขาวิ่งออกจากห้องทดลองอย่างรวดเร็ว และผมก็ได้แต่มองเขาหนีออกไปจากเกาะโดยการแล่นเรือข้ามทะเลไป

          ผมนั่งร้องไห้เมื่อคิดได้ว่าอาจเกิดอันตรายกับอลิซาเบธ แต่ผมก็รู้ว่าสัตว์ประหลาดนั่นจะไม่มาพบเราจนกว่าจะถึงคืนแต่งงาน  ผมจะไม่ยอมตายง่ายๆ หรอก  ผมจะต้องฆ่าเขาก่อนที่เขาจะฆ่าผม

          ในเช้าวันต่อมา ผมได้รับจดหมายจากเฮนรี เขาบอกผมว่าเขาจะรอจนกว่าผมจะกลับมา ผมจึงตัดสินใจเก็บกวาดห้องทดลองให้เรียบร้อยและออกไปจากเกาะนี้ในวันต่อมา ดังนั้นผมจึงกลับไปที่ห้องทดลองที่ที่มีชิ้นส่วนร่างกายของสัตว์ประหลาดเพศหญิงวางไว้อยู่ ผมนำชิ้นส่วนเหล่านั้นใส่ลงไปในกระเป๋าใบใหญ่พร้อมกับใส่ก้อนหินหนักๆ ลงไป  ต่อมาเมื่อผมนำกระเป๋าขึ้นไปบนเรือของผม ผมก็แล่นเรือออกสู่ทะเล ผมโยนกระเป๋านั่นลงไปในน้ำลึกและมองมันหายไป

          ผมรู้สึกดีกว่าที่ผมเคยรู้สึกในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ผมรู้ว่าผมได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง และตอนนี้ก็ไม่มีสัตว์ประหลาดตัวที่ 2 เกิดขึ้นมาอีก

          ผมเหนื่อยมาก จึงไปนอนบนเรือ ผมไม่รู้ว่านอนไปนานเท่าไร แต่เมื่อผมตื่นขึ้น ผมก็อยู่ท่ามกลางพายุ ลมพัดผมให้ไปไกลจากทะเล และเรือชองผมก็เต็มไปด้วยน้ำ ผมรู้ว่าผมกำลังอยู่ในความอันตรายที่ใหญ่หลวง หลังจากที่พายุพัดผ่านไปไม่กี่ชั่วโมงผมก็เห็นพื้นดินที่ทางทิศใต้ ต่อมาผมก็ได้เห็นว่านั่นเป็นชายทะเล... มีผู้คนมากมายยืนมองผม หน้าของพวกเขาดูไม่เป็นมิตรและเย็นชา

          เมื่อผมจอดเรือก็มีชาย 4 คนเข้ามาจับผมด้วยแขนของพวกเขา

          “พวกเราจะพาคุณไปหาผู้พิพากษาเคอร์วิน เขาอยากจะถามคุณสักเล็กน้อยเกี่ยวกับเหตุการณ์ฆาตกรรมชายคนหนึ่งที่นี่เมื่อคืนนี้” หนึ่งในคนที่จับผมพูด

          ผมเสียใจที่ได้ยินเรื่องเหตุการณ์ฆาตกรรม แต่ผมก็ไม่ได้กังวลเรื่องนี้ ผมมาไกลและไม่รู้เรื่องการฆาตกรรมเลยสักนิด  มันน่าจะง่ายต่อการอธิบายในเรื่องนี้ ดังนั้นผมจึงไปคุยกับพวกเขาที่บ้านหลังใหญ่ที่ที่ผู้พิพากษาเคอร์วินอาศัยอยู่