FRANKENSTEIN “แฟรงเกนสไตน์กับตำนานผีดิบคืนชีพ”, Mary Shelly (Chapter 8)

SUKSAN CHAIRAKSA NO.5681114011

ENGLISH MAJOR ’01, FACULTY OF EDUCATION.

NSTRU

Chapter 8

ตอนที่ 8

เรื่องราวของตัวประหลาด 2

         วันหนึ่งในหน้าร้อนได้มีสุภาพสตรีหญิงท่านหนึ่งขี่หลังม้ามายังที่บ้าน และเคาะประตู เธอมีผมสีดำ  และเธอก็สวยมาก  ครอบครัวนั้นดีใจอย่างมากที่ได้เห็นเธอ และต่อมาผมก็ได้รู้ว่าเธอชื่อ โซฟี

            เธอไม่สามารถพูดภาษาที่ครอบครัวพูดได้ และในทุกๆ เย็น ฟิลิกซ์จะสอนเธอเป็นบางคำ นี่เป็นการช่วยผมได้อย่างสูง เพราะผมสามารถเรียนรู้ความหมายของหลายๆ คำที่ผมไม่อาจเข้าใจได้ในก่อนหน้านี้ ฟิลิกซ์สอนโซฟีด้วยหนังสือที่เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลกในอดีต ดังนั้นผมจึงได้เรียนรู้เกี่ยวกับชนชาติกรีกและโรมัน , ศาสนาคริสต์ , คนผิวขาวกลุ่มแรกในอเมริกา และเรื่องน่าเศร้าของชาวอินเดีย ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเหล่าผู้ที่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความดีและความชั่วสามารถเกลียดและฆ่ากันได้

            ผมเรียนรู้ถึงสิ่งต่างๆ ผมเรียนรู้ว่าผู้คนให้ความสำคัญอย่างมากกับเงินและชาติตระกูล ผมได้เรียนรู้เรื่องความรักระหว่างครอบครัว และผมก็ได้ตระหนักว่า ผมไม่มีครอบครัว และเมื่อผมยิ่งได้เรียนรู้ผมก็ยิ่งคิด และไม่มีความสุขกับสิ่งที่ผมเป็นอยู่

            ต่อมาผมก็ได้รู้ว่าโซฟีเป็นใคร มีครอบครัว 2 ครอบครัวได้พบกันในฝรั่งเศส หลังจากโซฟีและพ่อของเธอได้มาถึงที่นี่จากตุรกี ประเทศของพวกเขา พ่อของโซฟีถูกจับเข้าคุกด้วยฝีมือของชาวฝรั่งเศส แต่ฟิลิกซ์และพ่อของเขาได้ช่วยเขาพาหลบหนีจากชาวฝรั่งเศส เมื่อชาวฝรั่งเศสได้มาพบ ฟิลิกซ์และครองครัวก็สูญเสียที่ดินและทรัพย์สินทั้งหมด และก็หายไปจากฝรั่งเศสตลอดกาล ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมพวกเขาถึงดูเศร้าและยากจน

            ผมเรียนรู้ที่จะรักคนอย่างพวกเขา และผมไม่สามารถรอวันที่จะได้แนะนำตัวกับพวกเขาได้ ผมตัดสินใจพูดกับพ่อเป็นคนแรก  เพราะเขาตาบอด  และคงจะไม่กลัวผม เพราะว่าเขาไม่เห็นรูปร่างหน้าตาอันน่ากลัวนี้

            วันหนึ่ง หนุ่มสาว 3 คนนั่นออกไปเดินเล่นตอนที่ชายชราหลับ  เมื่อพวกเขาไม่อยู่  ผมจึงไปเคาะประตู

            ชายชราอนุญาตและให้นั่งลง

            “ขอบคุณ” ผมพูด “ผมเป็นนักท่องเที่ยว ผมทั้งเหนื่อยและเศร้า  ผมไม่มีครอบครัวและเพื่อนเลย  คนที่ผมอยากจะเป็นเพื่อนด้วยก็ไม่สนใจผม ถ้าพวกเขาไม่ต้อนรับผม ผมก็จะต้องอยู่คนเดียวบนโลก”

            “อย่าเศร้าไปเลย” ชายชราพูด “คุณจะต้องเจอคนที่มีหัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยรัก  หากว่าเพื่อนเหล่านั้นเป็นคนดี  พวกเขาจะยินดีต้อนรับคุณ”

            “พวกเขาใจดี  และเป็นคนที่ดีที่สุดในโลก” ผมพูด  “และถ้าหากว่าคุณช่วยผม ผมก็จะสามารถอยู่กับเพื่อนของผม  และมีความสุขต่อความรักที่พวกเขาให้ผม”

            ในตอนนั้นเอง ผมได้ยินเสียงเด็กหนุ่มสาวที่เพิ่งกลับมาจากการเดินเล่น  ผมจับมือของชายชราและร้องไห้  “ช่วยผมหน่อยในตอนนี้!  คุณและครอบครัวของคุณคือเพื่อนที่ผมพูดถึงอยู่”

            เมื่อนั้นประตูได้เปิดออก ฟิลิกซ์ โซฟี และอกาธาเข้ามาด้านใน หน้าของพวกเขาดูหวาดกลัวเมื่อเห็นผม  อกาธาล้มลง  โซฟีวิ่งหนี  ส่วนฟิลิกซ์วิ่งตรงมาและลากผมออกจากพ่อของเขา  เขาเหวี่ยงผมลงที่พื้นแล้วตีผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยด้วยท่อนไม้หนักๆ ของเขา ผมไม่ยกมือขึ้นสู้เขา ผมไม่อยากทำร้ายเขา หรือใครก็ตาม ใจของผมหนักอึ้ง และความหวังก็หมดไปจากผม  ผมวิ่งออกจากบ้าน และจากนั้นผมก็กลับไปยังกระท่อมของผม โดยที่ไม่ให้ใครเห็น