FRANKENSTEIN “แฟรงเกนสไตน์กับตำนานผีดิบคืนชีพ”, Mary Shelly (Chapter 14)

SUKSAN CHAIRAKSA NO.5681114011

ENGLISH MAJOR ’01, FACULTY OF EDUCATION.

NSTRU

Chapter 14

ตอนที่ 14

เรื่องราวของ วิคเตอร์ แฟรงเกนสไตน์ 10

        ผมตัดสินใจที่จะไปจากเจนีวาตลอดกาล ผมนำเงินเท่าที่ผมต้องการไปและออกจากเมือง หลังจากออกจากเมืองผมก็ไปเยี่ยมหลุมศพวิลเลียม อลิซาเบธ และพ่อของผม ผมยืนอยู่ตรงนั้นและสัญญาพวกเขาว่าผมจะต้องอยู่เพื่อฆ่าสัตว์ประหลาด

                เสียงหัวเราะอย่างชั่วร้ายดังก้องกังวานในค่ำคืนที่เงียบสงบ ต่อมาผมก็ได้ยินเสียงของสัตว์ประหลาดพูดว่า “มันทำให้ผมพอใจที่คุณตัดสินที่จะมีชีวิตอยู่ เพราะว่านั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการ”

                ผมวิ่งตรงไปหาเสียงนั่น แต่ผมก็ไม่สามารถจับสัตว์ประหลาดนั่นได้ ผมเห็นเขาวิ่งหนีไป แต่เขาวิ่งได้เร็วเกินกว่าที่คนทั่วๆ ไปจะสามารถทำได้ มันเร็วเกินไปสำหรับผมที่จะจับเขา แต่ผมก็ตามเขาไป และผมก็ตามเขาตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา  ผมจะมีชีวิตอยู่จนกว่าผมจะจับเขาให้ได้ เขาอยากให้ผมอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ เขาอยากให้ผมรู้สึกเจ็บปวดและทุกข์ระทมกับสิ่งที่เขาทำวันแล้ววันเล่า เขาส่งข้อความเพื่อบอกว่าเขาอยู่ที่ไหน เขารู้ว่าผมจะตามเขาไป

                ผมรู้สึกมีความสุขแค่ตอนนอนหลับ ผมฝันถึงตัวผมกับครอบครัว อลิซาเบธ และเฮนรี เมื่อผมตื่นผมก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันตาย เพื่อที่จะไปพบพวกเขา

                ข้อความสุดท้ายที่สัตว์ประหลาดส่งมาให้ผมเขียนไว้ว่าเขาจะไปที่ทางทิศเหนือ เขาอยากให้ผมไปที่หนาวๆ เพื่อทำให้ผมเจ็บปวดทุกข์ระทมมากยิ่งขึ้น ผมตามเขาไปที่ดินแดนแห่งความหนาวเย็นทางทิศเหนือ พร้อมทั้งซื้อสุนัขและเลื่อน  จนกระทั่งตอนนี้ เขาได้หนีหายไปไกลอีกเรื่อยๆ ข้างหลังนั้นมีผมที่ไล่ล่าเขาอยู่ แต่สุนัขของเขาเร็วมากและผมกำลังเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ ต่อมาเขาใช้เวลาหนึ่งวันในการนำหน้าผม เขาวิ่งตรงไปที่ทะเล และผมหวังว่าจะจับเขาได้เมื่อไปถึงมัน แต่การไล่ล่าบนน้ำแข็งยังดำเนินต่อไปอีก 3 อาทิตย์ ความเจ็บปวดจากความหนาวนั้นมีมากและผมเริ่มจะหมดความหวัง ผมคิดว่าผมคงจะที่จับเขาไม่ได้ สุนัขของผมวิ่งได้ไม่ไกลเท่าไหร่ และหนึ่งในนั้นก็ตายแล้ว ต่อมาผมก็พบสิ่งหนึ่งบนน้ำแข็งทางด้านหน้าของผม มันคือสัตว์ประหลาดและเลื่อนของเขา ทันใดนั้นผมก็เกิดความหวังอีกครั้งอย่างเต็มเปี่ยม และผมก็ร้องตะโกนเสียงดังด้วยความยินดี

                ผมเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ แต่ต่อมาก็เกิดพายุลูกใหญ่ขึ้น น้ำแข็งเริ่มจะแตก และทะเลก็พาเขาไปไกลจากผม  เลื่อนของผมพัง และสุนัขของผมก็หายไป ผมอยู่บนน้ำแข็งก้อนหนึ่งที่เริ่มเล็กลงเรื่อยๆ หลายชั่งโมงผ่านไป จนในที่สุดผมก็เห็นเรือของคุณ การพักผ่อนที่คุณก็รู้

                ผมขอให้คุณ กัปตันวอลตันช่วยผมไล่ล่าสัตว์ประหลาดและฆ่าเขาได้ไหม อย่าฟังว่าเขาพูดอะไร เขารู้จักการโต้เถียง และบางทีคุณอาจจะเห็นใจเขา แต่จำเอาไว้ว่าเขาน่ะเป็นปีศาจ จำความตายของวิลเลียม , จัสติน , เฮนรี  เคลอร์วอล ,  อลิซาเบธ , พ่อของผม...  และจำผมไว้  “วิคเตอร์ แฟรงเกนสไตน์”

                ผมจะไม่พูดอะไรมากนอกจาก ขอบคุณกัปตันวอลตัน ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือและความกรุณา ขอบคุณที่ฟังเรื่องราวของผม ผมอยากให้คุณบอกกับโลกว่าสัตว์ประหลาดนั้นอันตรายสำหรับทุกๆ คน

                ผมรู้ว่าผมเหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงที่ผมจะมีชีวิตอยู่ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่ามีคนที่รักผมอยู่ข้างๆ ผม และผมพร้อมที่จะตาย

                ลาก่อน นี่เป็นการจบเรื่องราวของวิคเตอร์  แฟรงเกนสไตน์