FRANKENSTEIN “แฟรงเกนสไตน์กับตำนานผีดิบคืนชีพ”, Mary Shelly (Chapter 12)

SUKSAN CHAIRAKSA NO.5681114011

ENGLISH MAJOR ’01, FACULTY OF EDUCATION.

NSTRU

Chapter 12

ตอนที่ 12

เรื่องราวของ วิคเตอร์ แฟรงเกนสไตน์ 8

          ผู้พิพากษานั้นดูแก่และเป็นคนใจดี  แต่หน้าของเขาดูเคร่งเครียดเป็นอย่างมากเมื่อเขามองมาที่ผม  เขาบอกให้หนึ่งในชายทั้ง 4 คนเล่าสิ่งที่พวกเขาพบเห็นมาเมื่อคืนก่อนกับผม

          คนแรกเล่าเรื่องของเขาว่า เขาและลูกชายของเขากลับมาที่บ้านหลังจากที่ตกปลามาทั้งวัน มันเป็นคืนที่มืด และที่ชายหาดพวกเขาได้สะดุดร่างคนตายคนหนึ่งซึ่งคนคนนั้นเป็นผู้ชาย พวกเขาแบกร่างนั้นไปให้ใกล้บ้านที่สุดและพบว่าเชาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีอายุประมาณ 25 ปี รอบคอของเขามีรอยนิ้วมือ ผมจำได้ถึงเหตุการณ์ฆาตกรรมน้องชายของผม ผมจึงรู้สึกหวาดกลัวมาก

          ลูกชายของเขาก็เล่าต่อว่า เขาเห็นเรือกับชายคนหนึ่งในเรือไม่ไกลจากชายหาด เขาคิดว่านั่นเป็นเรือของผม  มีผู้หญิงคนหนึ่งเห็นชายคนนั้นแล่นเรือออกห่างจากชายหาด หล่อนคิดว่าคนๆนั้นเป็นผม

          ต่อมาผมก็ถูกพามาในห้องที่มีร่างของผู้ตายนอนอยู่ ผมจะบอกคุณถึงความรู้สึกเมื่อผมเห็นร่างนั้นได้อย่างไร ? ผมนำแขนทั้ง 2 ข้างโอบรอบคอของเขาและร้องไห้ “นี่ฉันทำอะไรลงไป? เพื่อนของฉัน ! เพื่อนรักของฉัน !” ร่างนั้นคือ เฮนรี  เคลอร์วอล และในตอนนี้ผมก็ได้ทำร้ายผู้อื่นอีกแล้ว

          นี่เป็นศพที่ 3 มันมากเกินไปสำหรับผม ผมโกรธแทบคลั่ง และพวกเขาก็ได้พาผมออกจากห้อง เป็นเวลา 2 เดือนที่ผมป่วยหนักและรู้สึกเพียงอย่างเดียว คือ อยากจะตาย แต่ความโกรธของผมก็ค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ และสุขภาพของผมก็เริ่มดีขึ้น จนในที่สุดผมก็ไปคุยกับผู้พิพากษาเคอร์วินเพื่อถามข่าวคราวครอบครัวของผม

          “มีคนหนึ่งที่นี่สามารถตอบคำถามได้ดีกว่าผม” เขาพูด “พ่อของคุณเพิ่งมาถึงได้ไม่กี่นาทีและกำลังรอคุณอยู่”

          ในตอนแรกที่เฮนรีตายผมก็รู้สึกไม่มีความสุข ผมยื่นมือไปหาพ่อที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง และเขาก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด เขาบอกข่าวดีว่าอลิซาเบธและเออร์เนสยังปลอดภัยและสบายดี

          จริงๆ แล้วผมป่วยหนักเกินกว่าที่จะไป แต่ผมก็บอกให้พ่อพาผมกลับบ้านทันที ตำรวจไปพบใครบางคนที่เห็นผมอยู่ในเกาะของผมตอนที่เกิดเหตุฆาตกรรม ดังนั้นผู้พิพากษาจึงปล่อยให้ผมเป็นอิสระ

          พ่อของผมดูแลผมตลอดทางกลับบ้านที่ยาวนาน เขานั่งอยู่กับผมทุกนาที คืนแล้วคืนเล่า เมื่อผมนอนหลับผมก็บ่นด่าตัวเองว่าเป็นคนที่ฆ่าวิลเลียม จัสติน และเฮนรี พ่อของผมถามผมว่าทำไมถึงพูดอะไรน่ากลัวอย่างนั้น ผมอยากจะตอบเขาแต่ผมก็บอกความลับอันน่ากลัวของผมไม่ได้ เขาคิดว่าผมแค่ว้าวุ่น

          พวกเราอยู่ที่ปารีสไม่นานในระหว่างทาง และอลิซาเบธก็เขียนจดหมายมาถึงผมที่โรงแรมในปารีส  นี่คือสิ่งที่เธอเขียน

ถึงวิคเตอร์  คนที่ฉันรักที่สุด

          ฉันดีใจที่ได้รู้ว่าคุณจะกลับมาที่บ้าน แต่ฉันเกรงว่าการตายของเฮนรีจะไม่ใช่สาเหตุเดียวที่ทำให้คุณเศร้า คุณยังรักฉันอยู่หรือว่าคุณรักคนอื่นแล้ว? คุณต้องบอกฉันนะ

          ฉันรักคุณนะวิคเตอร์ และฉันฝันถึงวันที่ฉันจะได้เป็นภรรยาของคุณ แต่ฉันไม่อยากให้คุณต้องแต่งงานกับฉันเพียงเพราะพ่อแม่ของคุณ ฉันจะมีความสุขถ้าหากคุณมีความสุข

          อย่าตอบจดหมายนี้  ฉันจะรอคุณจะจนกว่าคุณจะมาให้คำตอบกับฉัน  ถ้าคุณสบายดีและถ้าฉันสามารถทำให้คุณยิ้มได้  ฉันก็ไม่ต้องการอะไรมากที่จะทำให้ฉันมีความสุข

ด้วยรักทั้งหมด

อลิซาเบธ

                ผมตอบกลับทันที  ผมบอกกับเธอว่าผมรักเธอมาก  และผมอยากจะแต่งงานกับเธอ

                ผมจำได้ถึงคำสัญญาของสัตว์ประหลาดที่บอกว่าจะอยู่กับผมในคืนแต่งงาน เมื่อเขามา พวกเราจะต่อสู้กันจนตายไปข้างหนึ่งในคืนนั้น และเมื่อสู้กันเสร็จผมอาจจะตายไปสู่สุคติหรือยังมีชีวิตอยู่และเป็นอิสระ... อิสระเพราะได้มีความสุขกับอลิซาเบธ

                พวกเราเดินทางไปถึงเมืองเจนีวาหลังจากที่จดหมายได้ถูกส่งถึงอลิซาเบธได้ไม่นาน ผมรู้สึกดีใจมากที่ได้พบเธออีกครั้ง เธอวิ่งเข้าสู่อ้อมแขนของผมและผมก็กอดเธอเอาไว้ เธอร้องไห้เมื่อเห็นว่าผมดูผอมและดูแก่ เธอเองก็ผอมลงเหมือนกัน  คงเพราะเธอกังวลเรื่องชองผมมาก แต่ว่าความอ่อนโยนและความรักของเธอยังทำให้เธอดูสวยอยู่เสมอ

                เราตกลงว่าจะแต่งงานกันภายใน 10 วัน ยิ่งเมื่อใกล้ถึงวันแต่งงานมากเท่าไร ผมก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น ผมพยายามที่จะเก็บซ่อนความกลัวเอาไว้ และพยายามยิ้มและหัวเราะให้บ่อยที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่อลิซาเบธรู้ว่าผมเป็นทุกข์  แต่เธอยังคงตั้งหน้าตั้งตารอวันแต่งงานของเรา

                ผมเริ่มพกปืนและมีดติดตัวไม่ว่าไปที่ไหน