FRANKENSTEIN “แฟรงเกนสไตน์กับตำนานผีดิบคืนชีพ”, Mary Shelly (Chapter 9)

SUKSAN CHAIRAKSA NO.5681114011

ENGLISH MAJOR ’01, FACULTY OF EDUCATION.

NSTRU

Chapter 9

ตอนที่ 9

เรื่องราวของตัวประหลาด 3

            ผมนั่งอยู่ในกระท่อมมืดของผมด้วยความรู้สึกโกรธและเศร้า ใจหนึ่งผมก็อยากทำร้ายคนที่ทำร้ายผม ใจหนึ่งผมก็ยังรักพวกเขาอยู่ จนสุดท้าย ผมตัดสินใจที่จะกลับไปพูดกับชายชรานั่นอีกครั้ง ผมหลับอย่างไม่เป็นสุข และในตอนเช้าผมก็พบว่าพวกเขาไม่อยู่ที่บ้านแล้ว พวกเขาหนีออกจากบ้านในตอนกลางคืน

            ผมรู้ชื่อของคนอื่นนอกเหนือจากพวกเขาเพียงคนเดียว คนๆ นั้นก็คือคุณ แฟรงเกนสไตน์ แม้ว่าผมจะเคยพบคุณเพียงแค่เพียงไม่นาน แต่ผมก็รู้เลยว่าผมเป็นของคุณ ก่อนที่ผมจะออกจากบ้าน ผมได้หยิบกระเป๋าเล็กๆ ใบหนึ่งออกมา  ในนั้นมีหนังสือและในตอนนี้ผมก็สามารถอ่านมันได้  ในนั้นมีชื่อและที่อยู่ของผู้ที่สร้างผมขึ้น  คุณสร้างผมมาแต่ทำไมคุณไม่สนใจผมเลย ทำไมคุณถึงไม่ช่วยผมจากความทุกข์และความเจ็บปวด? ผมจึงตัดสินใจไปที่เจนีวา เพื่อตามหาคุณ

            ในวันหนึ่งขณะที่ผมกำลังท่องเที่ยว ผมได้เห็นเด็กสาวคนหนึ่งวิ่งอยู่ที่ริมแม่น้  ในทันใดนั้นเธอก็ตกลงสู่แม่น้ำ  ผมกระโดดลงไปในแม่น้ำ และต่อสู้กับน้ำที่ไหลเชี่ยว และพาเธอขึ้นสู่บนบก เมื่อผมทำอย่างนั้น เพื่อนของเด็กคนนั้นที่ตามหาเธออยู่ก็ดึงพวกเราขึ้นมา และหยิบปืนขึ้นมาเมื่อเขาเห็นผม เขายิงปืนใส่ผม ลูกกระสุนถูกยิงเข้าที่แขนของผม  แขนของผมหัก  ผมล้มลงบนพื้นด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง และชายคนนั้นกับลูกสาวชองเชาก็วิ่งหนีไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้เพื่อหนีไปจากผม

          กระสุนฝังลึกลงไปในแขนของผม ผมสูญเสียเลือดไปมาก หลังจากนั้นไม่กี่วัน แผลของผมก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมกลับโกรธและเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น  ผมช่วยเด็กสาวคนนั้น และเขาควรจะขอบคุณผมอย่างไรเล่า?  ด้วยการยิงปืนใส่ผมอย่างนั้นหรอกเหรอ! ผมเริ่มคิดแล้วว่าในชีวิตของผมนั้นไม่มีความสุขเลย ความเกลียดชังเริ่มเกาะกินในใจผมมากขึ้นทุกวัน ความเกลียดที่มีต่อคุณ วิคเตอร์  ผู้สร้างผมขึ้นมาอย่างไม่สนใจใยดี

          2 เดือนต่อมาผมก็ถึงเมืองเจนีวา ตอนนั้นเป็นตอนเย็น ผมหลบอยู่ท่ามกลางต้นไม้นอกเมือง และหลับอยู่ที่นั่น  แต่ผมก็ตื่นขึ้นเมื่อมีเด็กชายตัวจ้อยวิ่งเข้ามาในที่หลบซ่อนของผม ผมคิดว่าผมน่าจะจับเขาไว้แล้วทำให้เขาเป็นเพื่อนของผมก่อนที่เขาจะตกใจตื่นกลัวใบหน้าอันแสนจะน่าเกลียดของผม ผมจับเด็กชาย แต่เมื่อเขาเห็นผม เขากลับปิดตาด้วยมือของเขาและร้องเสียงดัง

          “ปล่อยผมไปเจ้าสัตว์ประหลาด” เด็กชายพูด “ปล่อยผมไป ไม่อย่างนั้นผมจะบอกพ่อของผม ผมจะบอกแฟรงเกนสไตน์  เขาจะไปแจ้งตำรวจให้จับคุณ”

          “แฟรงเกนสไตน์!” ผมตะโกน “นายเป็นศัตรูของฉัน  เขาเป็นคนที่ฉันอยากจะทำร้าย”

          เด็กชายต่อสู้และกรีดร้อง และผมก็นำมือไปล็อคที่คอของเขาไว้เพื่อให้เขาหยุดตะโกน  ในตอนนั้นเองเด็กชายก็นอนตายแทบเท้าของผม ผมมองไปยังร่างของเขาด้วยความพอใจกับสิ่งที่ผมทำ ผมรู้ว่าการฆ่าเด็กคนนั้นจะทำให้คุณเสียใจ  วิคเตอร์  แฟรงเกนสไตน์  ผู้ที่สร้างผม

          ทันใดนั้น ผมเห็นบางอย่างส่องสว่างอยู่รอบๆ คอของเด็กคนนั้น และที่ปลายสุดของมันก็มีรูปผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสวยมาก ผมรู้ว่าผู้หญิงสวยๆ นั้นคงจะไม่ได้ยิ้มให้ผม และผมอยากจะเข้าไปในเมืองเจนีวาเพื่อฆ่าคนเท่าที่ผมจะฆ่าได้ แต่ผมต้องหยุดตัวเองไว้เพื่อไปหาที่ซ่อนที่อื่น ต่อมาผมก็ได้พบกระท่อมที่ดูเหมือนจะว่างเปล่า แต่เมื่อผมเข้าไปในนั้น ผมก็เห็นเด็กสาวผู้น่ารักคนหนึ่งนอนหลับอยู่บนพื้น ผมเกลียดหล่อน เพราะหล่อนน่ารัก ดังนั้นผมจึงนำสร้อยทองใส่ไว้ในกระเป๋าของเธอ  และต่อมาหลังจากที่เธอตื่นขึ้นผมก็วิ่งหนีไป ผมรู้ว่าตำรวจจะต้องคิดว่าเธอเป็นคนฆ่าเด็กชายคนนั้น