FRANKENSTEIN “แฟรงเกนสไตน์กับตำนานผีดิบคืนชีพ”, Mary Shelly (Chapter 6)

SUKSAN CHAIRAKSA NO.5681114011

ENGLISH MAJOR ’01, FACULTY OF EDUCATION.

NSTRU

Chapter 6

ตอนที่ 6

เรื่องราวของ วิคเตอร์  แฟรงเกนสไตน์ 5

          ในตอนแรก ผมว่าจะแจ้งตำรวจถึงเรื่องราวของผม แต่ใครเล่าจะเชื่อ? ผมเคยป่วยหนักมาก่อน ใช่ เมื่อตำรวจรู้ถึงการป่วยของผม เขาจะต้องคิดว่า นั่นเป็นเพียงฝันร้ายของผมเอง ผมอึดอัดมาก ผมจึงตัดสินใจที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร

          ผมไปหาครอบครัวที่บ้าน พวกเขารู้สึกยินดีอย่างมากที่ได้เห็นผม พวกเขาบอกกับผมว่าตำรวจตามหาฆาตกรได้แล้ว  บางทีคุณอาจจะคิดว่านั่นเป็นเรื่องที่ดี แต่ว่าผมจะไม่บอกคุณหรอกว่าใครคือคนที่ตำรวจจับได้

          เมื่อผมกลับเข้าไปในบ้าน ผมสังเกตว่ามีคนคนหนึ่งที่หายไป จัสตินนั่นเอง หญิงสาวผู้ที่เปรียบเสมือนพี่สาวที่คอยดูแลพวกเรา เธอถูกจับกุมตัวไป

          ไม่กี่วันหลังเกิดเหตุฆาตกรรม ตำรวจได้มาตรวจดูที่บ้านของผม และพบว่าสร้อยทองนั่นอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมของจัสติน  ทุกคนในครอบครัวรู้ดีว่าจัสตินไม่ได้ฆ่าวิลเลียม และผมรู้ว่าฆาตกรตัวจริงคือใคร แต่ผมไม่สามารถบอกให้ใครได้ พวกเราเชื่อว่าจัสตินจะเป็นอิสระหลังจากทำการไต่สวน เพราะไม่มีใครเชื่อว่าเธอจะทำการฆาตกรรม แต่พวกเราคิดผิด

          การไต่สวนจัสตินไม่ได้เป็นไปด้วยดี มันมีข้อเท็จจริงที่อธิบายไม่ได้อย่างหนึ่ง ศาลจึงตัดสินว่าเธอเป็นฆาตกร โทษที่เธอจะได้รับก็คือ การประหาร พวกเราแย้งและเสียใจ พวกเราบอกว่าเธอไม่สามารถฆ่าใครได้ แต่ก็ไม่มีอะไรที่ขัดต่อคำสั่งของศาลไปได้ ดังนั้นผมจึงไปหาผู้พิพากษาที่บ้านของเขา และบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องสัตว์ประหลาด เขาไม่เชื่อผม เขาคิดว่าผมโกหกเพื่อช่วยจัสติน

          ในคุก จัสตินรอความตายอย่างสงบ เราใช้เวลาอยู่นานกับเธอ และเธอก็พูดอย่างสงบเสงี่ยมและมีเมตตาต่อเรา เธอดีใจที่พวกเราไม่เชื่อว่าเธอเป็นคนฆ่าวิลเลียม เธอเกือบจะตั้งตารอคอยวันตาย เพราะถ้าเธออยากจะพบวิลเลียมและแม่ในสุคติภพหรือโลกแห่งความตายนั่นเอง

          ความรักและความอ่อนโยนชองเธอทำให้ผมรู้สึกทุกข์ใจหนักกว่าเดิม ผมรู้ว่าเธอจะตายเพราะผม ผมไม่ได้นำสิ่งใดมาให้ครอบครัวของผมนอกจากความทุกข์และความเศร้าโศก

          ผมนำเรือออกไปที่แม่น้ำเมืองเจนีวา ทำไมผมไม่ฆ่าตัวตายไปเสียล่ะ? มีสองสิ่งที่ทำให้ผมหยุดกระทำ พ่อของผมแก่แล้ว เขาอาจจะตาย และผมต้องมีชีวิตอยู่เพื่อปกป้องครอบครัวของผมจากตัวประหลาดนั่น

          ทั้งวันทั้งคืนผมเสียน้ำตา ร้องไห้เพื่อครอบครัว และเกลียดชังต่อสัตว์ประหลาด ผมป่วยอีกครั้ง และความรักของอลิซาเบธก็ไม่สามารถช่วยผมได้ ผมอยากจะหนีไปสักพัก หนีไปจากความทุกข์เหล่านี้ ดังนั้นผมจึงไปที่เทือกเขาแอลป์เพียงคนเดียว ผมเชื่อว่าความงดงามของภูเขาจะสามารถช่วยผมได้

          ผมค่อยๆ สงบลงอย่างช้าๆ ท่ามกลางความงดงามของภูเขา ผมเริ่มที่จะหลับอีกครั้ง และผมก็ไม่ได้เจอใครหลายวัน  จนในเช้าวันหนึ่ง ผมเห็นร่างๆ หนึ่งพุ่งตรงมาที่ผมอย่างรวดเร็วในแบบที่คนทั่วๆ ไปไม่สามารถทำได้  มันกระโดดได้อย่างง่ายดายท่ามกลางก้อนหิน และแล้วผมก็เห็นสิ่งที่น่ากลัว นั่นคือตัวประหลาดที่ผมสร้างขึ้น หน้าของเขาดูเศร้ามาก แต่มันก็ดูชั่วร้าย ตอนแรกผมไม่พูดกับเขาเพราะผมเกลียดเขาเป็นอย่างมาก แต่ในที่สุดผมก็พูดกับเขา

          “นายเหมือนสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้าย ฉันอยากจะฆ่านายถ้าหากฉันทำได้  เพราะนายฆ่าคนที่ฉันรักไปถึง 2 คน”

          ตาสีเหลืองของมันต้องมายังผม  “ผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความทุกข์มากที่สุดในโลก แต่ผมก็ต้องฟันฝ่าความทุกข์เพื่อความอยู่รอดของผม” เขาพูด “ผมตัวใหญ่และแข็งแรงกว่าคุณ แต่ผมเริ่มที่จะสู้ไม่ได้ ผมอ่อนโยนต่อคุณ เพราะคุณเป็นเจ้าชีวิต คุณเป็นผู้ที่สร้างผมขึ้นมา คุณก็ควรที่จะรักและเอาใจใส่ต่อผมเหมือนพ่อคนหนึ่ง วิลเลียมและจัสตินตายก็เพราะคุณไม่รักผม คุณจะสร้างผมขึ้นมาทำไมถ้าคุณไม่ได้รักผม?”

          “พวกเราเป็นศัตรูกัน” ผมพูด “ไปจากฉันซะ หรือจะสู้กับฉันจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง แกเป็นฆาตกร มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะต้องไปสนใจแก?”

          “คุณบอกว่าผมเป็นฆาตกร” ตัวประหลาดนั่นพูด  “แต่คุณก็อยากจะฆ่าสิ่งมีชีวิตของคุณ  นั่นมันไม่ผิดด้วยหรืออย่างไรกัน?  ผมแค่ต้องการให้คุณทำสิ่งหนึ่งให้ผม ฟัง ไปที่ที่อบอุ่นกว่านี้ และฟังเรื่องของผม จากนั้นค่อยตัดสินใจ”

          ผมคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเรื่องที่เขาพูด  มันเป็นความจริงที่ผมให้ชีวิตแก่เขาแต่ไม่ได้ให้ความรักแก่เขาเลย  ผมจึงตัดสินใจที่จะไปกับเขาและรับฟังเรื่องราวของเขา

          เขาพาผมไปที่กระท่อมบนภูเขาที่ที่เขาจุดไฟเอาไว้  เขานั่งลงข้างๆ ไฟ  จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องราวของเขา